Het is inmiddels al een redelijke tijd geleden sinds ik mijn vorige blog heb gepost, daarom nu maar weer eens een update. De afgelopen periode heb ik weinig spectaculaire dingen gedaan (zoals gokken in Macau en op vakantie in Taipei), maar ik ben wel ontzettend druk geweest.

Allereerst met de mid-terms. Dit zijn toetsen die op de helft van het semester gehouden worden om je voortgang te meten en om ervoor te zorgen dat je niet volledig afhankelijk bent van de final voor je eindcijfer. Omdat ik totaal geen idee had hoe toetsing er hier aan toe ging en ik vrij bang was om de stof te onderschatten (het is allemaal vrij gemakkelijk), heb ik de toetsen (voor het eerst in mijn universitaire carrière) een keertje serieus genomen. De combinatie van serieus studeren en eenvoudige stof heeft ertoe geleid dat mijn laagste bekende cijfer op het moment van schrijven een 8 is, maar in de correctie van die toets zaten zo veel dingen waar ik het niet mee eens ben dat ik stiekem vind dat dat een 8,5 is. Qua studie gaat het allemaal wel lekker vlot hier in Hong Kong.

Een van de weinige spectaculaire dingen die ik heb meegemaakt de afgelopen tijd was toch wel de supertyfoon die Hong Kong zou teisteren. Er werd veel over gezegd en geschreven in de stad en omdat ik nog nooit een tyfoon heb meegemaakt heb ik adequate noodvoorraden ingeslagen. Dat bleek totaal niet nodig, tegen de tijd dat de tyfoon Hong Kong aandeed was deze al dusdanig verzwakt dat ik weinig van de tyfoon heb meegekregen. Alle colleges die dag werden geannuleerd, wat betekende dat we een extra dag weekend hadden aangezien de tyfoon op vrijdag over Hong Kong kwam. Achteraf denk ik dat als we dusdanig weer in Nederland zouden hebben er misschien een verslaggever op het strand zou staan om te laten zien dat het best hard waaide, maar dat de algehele consensus zou zijn: typisch herfstweer (met de uitzondering dat het hier nog steeds 30 graden is natuurlijk).

Een andere factor die me ontzettend bezig heeft gehouden is rugby. In een eerdere blog heb ik misschien al verteld dat ik een avond per week met het universiteitsteam rugby. Gelukkig is dit uitgebreid naar twee avonden per week (maandag en vrijdag). Vervolgens vertelde een Schotse uitwisselingsstudent, Ryan, me dat hij was gevraagd om mee te trainen met een clubteam vlakbij de uni. Hij vertelde dat ze een wedstrijd hadden op zaterdag en dat het een goede kans was voor mij om te vragen of ik ook mee zou mogen trainen. Ik ben dus die zaterdag naar de wedstrijd wezen kijken en vroeg aan de coach of hij me kon gebruiken. Ze hadden net verloren van een stel beregrote Engelsen en het clubteam, de Panda’s genaamd, bestond vooral uit locals. Eén blik van de coach was dus voldoende, ik mocht meedoen met het derde team. Zo gezegd zo gedaan en op dit moment train ik dus op dinsdag en donderdag met de Panda’s mee. Tel daar de wekelijkse zaterdagse wedstrijd bij op en je komt op een aardig druk schema uit. Ik vind het heerlijk! Rugby is een ideale manier om echt in contact te komen met de locals, immers, sport verbroedert en dit is zeker het geval bij de Panda’s dat qua sfeer denk ik vrij dicht in de buurt komt bij SV Ratti. Al dat gerugby heeft ook als gevolg dat ik minder tijd besteed aan het zuipen met de andere uitwisselingsstudenten, iets wat goed is voor de portemonnee, voor de gezondheid en voor de lijn :).

In mijn hostel werd fanatiek aan Halloween gedaan. Iedereen die mij een beetje kent weet natuurlijk dat ik het grootste watje op aarde ben. Al die ‘sfeerverhogende’ versieringen waren niet echt nodig vond ik. Zo werd de gehele gang donker gemaakt (alle lichten werden afgeplakt) en werden er slierten wc papier aan het plafond gehangen, met rode verf besmeurd om bloed te simuleren. Ik trok de drempel bij het scenario op de foto, waarbij ik de eerste keer oprecht dacht dat iemand zich had verhangen in de lift. Ik weet dat het bizar klinkt, maar de mensen in Hall A zijn er gek genoeg voor.

Het is ontzettend gek om te bedenken dat ik de langste tijd al weer achter de rug te hebben. Aan de ene kant wordt het leven hier zo gewoon dat het lijkt alsof je er al een eeuwigheid zit, maar aan de andere kant gaat de tijd gewoon veel te snel en zou je willen dat je hier nog een half jaar kunt blijven. Ik moet wel zeggen dat ik ontzettend veel zin heb in kaas, dus dat ik wat dat betreft niet kan wachten om naar huis te komen (pap, mam en Jouke, natuurlijk wil ik ook naar huis om jullie weer te zien hoor….). Ik waardeer alle kaartjes ontzettend, ze krijgen een mooi plaatsje op de muur!

Ik zal het in mijn volgende blog weer eens hebben over wat culturele verschillen. Tot dan!

---------------------------------------------------English-----------------------------------------------------------

It has been quite a while since my previous blog entry, so I think it is time for an update. The last couple of weeks have not been spectacular (no gambling in Macau or exploring Taipei), but I have been very busy.

First of all the mid-terms. These are tests that are held in the middle of the semester to measure your progress and to make sure your grade is not based on just one test. Because I had no idea what to expect and I was afraid I might underestimate the difficulty, I took the tests (for the first time in my university career) seriously. The combination of being serious and quite easy subject matter lead to the situation where my lowest grade has been 80 per cent (which I don’t agree with, it should have been easily 85%). So from a study perspective, things are going well here in Hong Kong.

One of the things that was quite interesting was the supertyfoon that was supposed to hit Hong Kong. There was a lot being said and written about this typhoon and because I never experienced one before, I bought adequate emergency supplies. That was completely unnecessary as it turned out. Once the typhoon hit Hong Kong it was weakened so much that there was nothing to fear anymore. All lectures were cancelled, so we had an extra day of weekend, which was nice. I think now, if we had this weather in the Netherlands, maybe there would be a news report showing people walking on the beach to experience wind, but other than that it would be a regular autumn day (with the exception that it was still 30 degrees centigrade here).

Another thing that kept me very busy is rugby. Before I was training once a week with the university team. Luckily they expanded this to twice a week (Monday and Friday). A Scottish exchange student, Ryan, told me that the was asked to train with a club team close to campus. They were playing a match that Saturday and he said that that would be a good opportunity to ask if I could join practice as well. I watched the match that Saturday and asked the coach if he could use me. Since they just lost from a team of very big British men, he took a quick glance at me and said I could be useful. The club team, called the Pandas, mainly consists of locals, who usually lack the physique I can bring to the pitch. So this happened and then my schedule got expanded with two evenings a week (Tuesday and Thursday). If you add the weekly match, my sports schedule has become quite busy now. I love it! Rugby is an ideal way to really bond with people, especially the locals. In terms of atmosphere I can compare the Pandas to my former football (soccer) club, SV Ratti. All this rugby has the effect that I’m spending less time drinking with others, something that is good for the wallet and my health.

My student hostel was very enthousiastic about Halloween. Everybody that knows me even a little bit knows that of course I am the biggest pussy on earth. All these ‘atmosphere enhancing’ decorations were really not necessary I think. The entire floor was made dark (lights and windows blacked out) and pieces of toilet paper were hung from the ceiling, made to look like bloody bandages. I crossed the line however when I entered the elevator (which you can see on the picture), where the first time I honestly thought someone committed suicide in the elevator. I know that sounds bizarre, but the people in Hall A are crazy enough for it.

It is so weird to think that I have spent more than half of my time here already. On the one hand life here gets normal and it seems as if I’ve been here for ages already, but on the other hand time just goes way too fast and I would wish I could stay here longer. I must say that I am very much looking forward to eating cheese, so I can’t wait to go home again (of course I’d like to see you guys as well again mom, dad and Jouke :P). I really love all the post cards, they get a nice place on the wall!