Dit is mijn laatste blog over mijn verblijf hier in Hong Kong. En wat doe je automatisch als zo’n avontuur eindigt? Je gaat reflecteren over hoe het is geweest. Wat was het leukste, het minst leuke? Wat ga ik missen en wat ga ik totaal niet missen? Bij elke reflectie kwam ik op mensen terecht.

Ik denk dat je naar een geweldige locatie kunt gaat voor een exchange, maar uiteindelijk valt of staat het met de mensen waarmee je het deelt. Ik heb mijn exchange als fantastisch ervaren en ik durf met zekerheid te zeggen dat dat komt/kwam door de vrienden die ik heb leren kennen.

Allereerst was er het Lingnan Rugby team. Met deze jongens en meisjes heb ik twee keer in de week getraind, vanaf de beginselen van het rugby tot een Sevens toernooi. De sfeer was uitstekend en het algehele niveau was ook niet verkeerd. De coaches probeerden ons met zo veel passie het beste in ons naar boven te halen. Mijn laatste rugby actie hier in Hong Kong was het eerder genoemde Sevens toernooi, waar Lingnan helaas geen resultaat wist te behalen, maar wel hechter geworden is als een team. We hebben er ook deze mooie foto aan over gehouden:

Dan had ik daarnaast nog een rugby familie, namelijk de Tin Shui Wai Pandas. Deze mensen hebben mij (en Ryan) meteen in hun armen gesloten en ons onderdeel gemaakt van deze bijzondere club. De Pandas waren ongelofelijk vriendelijk en hebben mij een hoop geleerd. Niet alleen over rugby, maar vooral over vriendschap en teamwork. Hoewel ik heel erg vooruit kijk naar rugbyen bij Obelix vind ik het jammer dat ik de Pandas niet mee kan nemen naar Nederland om daar met ze te spelen. Gelukkig hebben (en houden) we de foto’s:

Naast rugby heb ik natuurlijk ook een hoop andere mensen leren kennen. Veel mensen kende ik oppervlakkig, maar ik heb ook een aantal hele goede vrienden over gehouden aan mijn verblijf hier in Hong Kong. Mensen waarmee je op reis kon, mensen waarmee je heel goed een biertje kon drinken en mensen die gewoon altijd leuk waren om mee op te trekken. Ik wil geen namen noemen omdat ik deze blog geen grote opsomming van al mijn vrienden wil maken, maar ik wil wel in het bijzonder Sjoerd noemen. Samen reizen kan een vriendschap versterken of verpesten. Gelukkig is onze vriendschap alleen maar hechter geworden. Ik kan mij geen betere persoon bedenken om samen de komende maand Vietnam mee onveilig te maken.

Dingen die ik minder ga missen zijn de enorme drukte en de ontzettend hoge gebouwen. Het kan ontzettend intimiderend zijn om in een omgeving te staan met allemaal wolkenkrabbers van 30+ verdiepingen hoog. Bovendien zijn er zo veel mensen op zo’n klein stukje grond hier in Hong Kong dat er altijd wel iemand voor je voeten loopt of gewoon tegen je aan knalt.

Al met al kan ik alleen maar zeggen hoe dankbaar ik ben voor de mogelijkheid om in het buitenland te studeren en hoe dankbaar ik ben voor iedereen die mijn verblijf hier een beetje beter heeft gemaakt. Dit is een avontuur dat ik nooit zal vergeten, net als de mensen die ik ondertussen tot mijn vrienden reken. Gelukkig hebben we Facebook en Whatsapp om in contact te blijven. Ik ga iedereen missen, maar ik ben ook blij als ik over een maand weer lekker thuis ben.

Maar eerst…. Sjoerd en ik gaan morgen een maand door Vietnam reizen, daarover volgt natuurlijk nog een blog!

---------------------------------------------------------English-----------------------------------------------------------------

This is my final blog about my stay here in Hong Kong. And what happens if your stay is almost over? You start reflecting on how it’s been. What has been great, what has been less so? What will I miss and what will I definitely not miss? In every reflection I ended up with people springing to mind.

I think you can go to an amazing location (or a shit one) for you exchange, ultimately however everything depends on the people that you share it with. I have experienced my exchange as the adventure of my life and I can confidently say that it was the friends that I met that made it so.

First there is the Lingnan Rugby team. With these boys and girls I spent two evenings per week training, from the most simple beginnings to playing a Sevens tournament. The atmosphere was great and the level kept increasing continuously. The coaches tried to get the best from us with all their passion. My last ruby action here in Hong Kong was the previously mentioned Sevens tournament, where unfortunately Lingnan was unable to get a nice result. The team got closer though and we ended up with some great pictures.

Besides Lingnan I had another rugby family, namely the Tin Shui Wai Pandas. These people took me (and Ryan) in their arms and made us a part of their special club immediately. The Pandas were incredibly friendly and taught me plenty. Not just about rugby, but mainly about friendship and teamwork. Even though I am massively looking forward to playing rugby at Obelix, I wish I could take the Pandas home with me and play with them there. Luckily there’s plenty of photos to enjoy.

Other than rugby I also got to know a lot of other people. Many I knew mainly superficially, but I also made some amazing friends during my stay in Hong Kong. People that were great to travel with, people that you could have some nice beers with and people who were just great to be around. I don’t want to mention any names because I don’t want this blog to be a list of friends, but there is one person I really need to highlight here, which is Sjoerd. Travelling together can either make or break a friendship and I am happy that we only became better friends here. I cannot imagine a better person to enjoy a month in Vietnam with.

Things that I will not miss are the business and the high buildings. There is something intimidating about being amongst buildings higher than 30 stories. There are so many people on such a small patch of land here in Hong Kong that there is always someone blocking your way or simply walking into you.

All in all I can only express my gratitude for the opportunity to study abroad and how thankful I am for everybody that made my time in Hong Kong that much better. This is an adventure to always remember, just like the people I now consider friends. Luckily there is Facebook and Whatsapp now so we can stay in touch. I will miss everybody, but I’ll be glad to be in my home in a month.

But first…. Sjoerd and I will leave for Vietnam tomorrow, a blog about this will of course follow!